അഴകാം കണ്ണിൽ കണ്ടു
നാം നമ്മളെ പരസ്പരം...
മഴ തുള്ളികൾ പുഞ്ചിരിച്ച
പുലരിയുടെ ബീജമായി
സ്നേഹം പിറവിയെടുത്ത
സുന്ദര മുഹൂർതങ്ങൽക്ക്
ഇനി പിണ്ടം വെക്കാൻ വയ്യാ ....

തളിരിട്ട മോഹങ്ങളാം
തരിവളകളുടെ ചിരിയിൽ
ഒളിച്ചു വെച്ച സ്വപ്നത്തിൻ
വെളിച്ചം തെളിയവേ ...
കഥ പറയുന്ന കണ്ണിൽ
കരിമഷി പടർന്നത് കൈതലത്താൽ
തുടച്ചു മാറ്റുമ്പോഴും
നിനവറിയാതെ നിൻ
തരിവള ചിരിച്ചതെന്തിന് ...??

വികൃതമായ പകലിന്റെ
തുടർച്ച മാത്രമാകുന്ന
രാവിന്റെ യാമങ്ങൾ ...
വിരസതയുടെ ഇളം കാറ്റിൽ പോലും
വിരഹത്തിന്റെ വേദന തൊട്ടറിയാം..
പാതിരാ കോഴിയുടെ കൂകൾ കേട്ട്
കാലനെ കാത്തിരിക്കുന്ന ജന്മങ്ങൾ...
പുലർ കാല സൂര്യൻ ഉദിചുയരുമ്പൊഴെക്കും
എന്റെ തലയണ നനഞ്ഞു കുതിർന്നിരുന്നു ...

ചേല കട്ട കള്ളനെന്നു പേരുകേൾപ്പിച്ചത്
സ്‌ത്രീകൾതൻ ഭാവ ശുദ്ധി വർദ്ധിപ്പിക്കുവാനായി...
കാളിയ മർദനം അഹങ്കാരം ശമിപ്പിചീടുവാനും ...
കുരുക്ഷേത്ര ഭൂമിയിൽ ഗീത ഉപദേശിച്ചത്
കർമ പഥത്തിൽ ശ്രദ്ധ വേണമെന്ന് ഓർമപ്പെടുത്താനും.....
കണ്ണാ നീയാണ് ശരി ... ഈ ലോകത്തിനു വെളിച്ചമേകാൻ
നിൻ തുണ വേണമെന്നും....

അങ്ങ് വിദൂരതയിൽ എവിടെയോ പ്രതീക്ഷയുടെ ഒരു നുറുങ്ങു വെട്ടം....

സന്ധ്യയിൽ ലയിക്കാൻ
ഞാൻ കൊതിക്കും തോറും
പുഞ്ചിരി തൂകി നീ
മെല്ലെ അകലുന്നു...
സന്ധ്യയുടെ നെറ്റിയിലെ
സിന്ദൂര പൊട്ടിൻമേൽ
ചുണ്ടൊന്നു ചേർത്ത്
മയങ്ങേണം പുലരും വരെ....