ചില സായാഹ്നങ്ങൾക്ക് സമയദൈർഘ്യം കുറവ് പോലെ തോന്നും. പ്രിയപ്പെട്ടവരോടൊത്തുള്ള സ്നേഹനിമിഷങ്ങൾ മനസ്സിനെന്നും സന്തോഷം തന്നെ. വിഷമങ്ങളെ തൽക്കാലത്തേക്കെങ്കിലും അസ്തമയ സൂര്യനെപ്പോലെ കടൽ ഏറ്റെടുക്കുന്നു. സന്തോഷം തിരയടിച്ചു കാലിനെ സ്പർശിച്ചു ശിരസ്സിലേക്കു കയറുന്നു.... സുന്ദരസായാഹ്നങ്ങൾക്ക് ദൈർഘ്യം കുറവെങ്കിലും സ്മരിക്കപ്പെടും നാമുള്ള നാൾ വരെ ....

അമ്മ  (മത്സര പോസ്റ്റ്)
====================
അമ്മേ... അമ്മയുടെ സ്നേഹത്തെ, നന്മയെ,
വെറും ഇരുപത്തൊന്നു വരിയിലൊതുക്കണമെന്നിവർ ...
പറയൂ അമ്മേ, അമ്മയെന്ന മഹാകാവ്യത്തിന്റെ സ്നേഹമറിഞ്ഞ
ഈ മകന് എങ്ങിനെ സാധ്യമിതെന്ന് പറയൂ ... എങ്കിലും-

ആ മാറ് ചുരന്നാ പാലമൃത് കുടിച്ചു ഞാൻ ചുണ്ടു നനച്ചതും
ആ ചുണ്ടിൽ നിന്നുതിർന്ന താരാട്ടു കേട്ടുറങ്ങിയതും
ആ മടിത്തട്ടിൽ കിടന്ന് കഥകളും കടംകഥകളും പാട്ടുകളും കേട്ടതും
അമ്പിളിമാമനെ തരുമെന്ന് പറഞ്ഞു പറ്റിച്ചു മാമൂട്ടിയതും ...

എന്റെ ശാഠ്യങ്ങൾക്ക് മുന്നിൽ എന്നും തോറ്റുതന്നിരുന്ന അമ്മ,
എന്റെ തെറ്റുകളെ സ്നേഹത്തോടെ ശാസിക്കാനും മറന്നില്ല ...
അച്ഛൻ ശിക്ഷ വിധിച്ച എന്റെ നിരവധി കേസുകളിൽ
എന്നെ നിരപരാധി ആക്കാൻ വക്കീൽ വേഷമണിയുന്നു അമ്മ ...
വീണുപൊട്ടിയ കാൽമുട്ടുകളെ പുഞ്ചിരിയോടെ പരിപാലിച്ചു
ഭസ്മം പുരട്ടി ഭേദമാക്കാൻ ഡോക്ടറാവുന്നു അമ്മ ..

അന്നും ഇന്നും എന്റെ വീഴ്ചയിൽ കൈത്താങ്ങായും
എന്റെ വളർച്ചയിൽ ചെറുപുഞ്ചരിയോടെയും
അമ്മ എനിക്കെന്നും പ്രോത്സാഹനവുമായി ...
കാലം വെള്ളി വരകൾ മുടിയിൽ തീർത്തിട്ടും
എന്റെ കരം ഗ്രഹിക്കുമ്പോൾ ആ കൈകൾക്കൊട്ടും-
ബലം ചോർന്നുപോയില്ലെന്ന് ഇന്നും ഞാനറിയുന്നു ...

---സുധി ഇരുവള്ളൂർ ---

വിരൽത്തുമ്പിൽ പോലും
കാമം ഒളിപ്പിക്കും
വെണ്ണക്കൽ ശിലയാണ് നീ ...
നിന്നെ പുൽകിയുണർത്താൻ
ദാഹിക്കും എന്നിൽ നീയെന്നണയും ???
മഞ്ഞുപെയ്യും രാവിലും
മരംകോച്ചും പുലരിയുടെ കുളിരിലും
എന്റെ മോഹങ്ങളേ നീ ചൂടണിയിക്കുന്നു ...
എന്റെ വികാരപഥത്തിൽ
നർത്തനമാടുന്ന ദേവകന്യക നീ ...
ഞാൻ തഴുകി തലോടും തോറും
ഉഗ്രരൂപത്തിൽ എന്നെ
തളർത്താൻ ശ്രമിക്കും
നിന്റെ അംഗലാവണ്യം
എനിക്ക് സ്വന്തമായെങ്കിൽ....
ആ നയനമനോഹരമാം
ആലിലവയറിലെ ചുഴിയുടെ വിയർപ്പുരസം
നാക്കിൽ ഞാൻ തൊട്ടറിയുമ്പോൾ
താനേ വില്ലുപോൾ വളയും
നിൻ മേനിയിൽ തുളുമ്പും പാൽക്കുടം
കയ്യെത്തി ഞാൻ കവരും ...
വിടരുന്ന കാട്ടു പൂവിന്റെ
ഇതൾവിടർത്തി ഞാൻ തേൻ കുടിക്കുമ്പോൾ
എന്റെ പിൻ കഴുത്തിൽ പാതിയും
നഖക്ഷതം ഒരിക്കലും മായാതിരുന്നെങ്കിൽ ....

മൗനത്തെ നന്നായി പഠിക്കണം,
അവയ്ക്ക് പലതും പറയാനുണ്ടാവും ...
വാചാലമാം മൗനമായിരുന്നു നമുക്കിടയിൽ ...
അതിർവരമ്പുകൾ ഭേദിക്കാനും കീഴ്പ്പെടുത്താനും
നമുക്കിടയിൽ മത്സരം നടന്നില്ലാ ...
പകൽക്കിനാവുകൾ കടലാസുതോണി പോലെ
ദിക്കറിയാതെ ഒഴുകികൊണ്ടിരുന്നു ...
നനുത്ത മഴയിൽ വാഴയിലക്കുടക്കീഴിൽ
നാമിരുവരും നടന്നിട്ടും മൗനം നമുക്കൊപ്പം ...
പറയാൻ നീ തുനിഞ്ഞതും കേൾക്കാൻ ഞാൻ കൊതിച്ചതും
മൗനത്തിന്റെ വികൃതിയിൽ അലിഞ്ഞു പോയി ...
ഒടുവിൽ മൗനത്തെ കീഴ്പ്പെടുത്താൻ
ഞാൻ പഠിച്ചോടിയെത്തിയപ്പോൾ
നീ മൗനം ഭേദിച്ചു പറഞ്ഞ വാക്കുകേട്ട്,
മൗനം മതിയായിരുന്നു നമുക്കിടയിലെന്ന് തോന്നിപോയി ...

സൂചികൊണ്ട് എടുക്കേണ്ടത് തൂമ്പാ കൊണ്ട് എടുക്കുന്ന ഞാനടക്കമുള്ള വിവേകശാലികളുടെ സമൂഹം. വാശി നാശത്തിനാണെന്ന് അറിഞ്ഞിട്ടും പിടിവാശി കൈവിടാതെ മുറുക്കി പിടിക്കുന്ന ദുരഭിമാനികളായ സത്ഗുണ സമ്പന്നർ... ചെയ്യുന്നതെന്തും ശരിയെന്നു ശഠിക്കുന്നവർ. അഹം എന്ന ഭാവത്തിന്റെ മൂർത്തീഭാവങ്ങൾ... താൻ മാത്രം ശരി എന്ന് കരുതി മറ്റുള്ളവർക്കെതിരെ പരിഹാസ ശരമെയ്യുന്ന വില്ലാളിവീരന്മാർ. തന്നാൽ കഴിയില്ലെങ്കിലും മറ്റുള്ളവരെ കളിയാക്കി കുറ്റം പറയുന്നവർ ... ഇന്ന് എനിക്ക് വിശ്രമം തരൂ ... ഇന്ന് എന്റെയും മറ്റുള്ളവരുടെ കുറ്റങ്ങൾ നിങ്ങൾ കണ്ടെത്തി പരിഹസിക്കു, നാളെ ഞാനും കൂടാം മറ്റുള്ളവരെയും നിങ്ങളെയും കുറ്റം പറഞ്ഞു പരിഹസിക്കാൻ ...

നിലാവറിയാതെ ചലിക്കാൻ കൊതിക്കും
നിഴലിന്റെ വികൃതികൾ കണ്ടിട്ടും,
ഇരുളടഞ്ഞ ഇടവഴിയിലെന്നും കണ്ണുചിമ്മും
നിലാവ്, നിഴലിനു തോഴനാവുന്നു  ...
ചിരിക്കാതെ വീണുടയും കരിവളയും-
പകൽക്കിനാവും കണ്ണീരണിയുന്നു ..
കാപട്യത്തിന്റെ കരാള ഹസ്തങ്ങൾക്ക്
കാരിരുമ്പിനെ വെല്ലും ബലം ...
അവിഹിതത്തിന്റെ മടിക്കുത്തുകൾ അഴിയാൻ
രാപ്പകൽ ഭേദമില്ലാതാവുന്നു ...
പുരുഷനും സ്ത്രീയും തെറ്റുകളിൽ തുല്യർ,
ആത്മാർത്ഥ പ്രണയത്തെ തേടി
കണ്ണ് കഴക്കുന്നു ...
പുതുമഴയെ കാത്തിരിക്കും വരണ്ട മണ്ണാണോ 
യഥാർത്ഥ കാമുകി ??...

നറുമണം വീശും ഇളം തെന്നലിനും
ചെറുകുളിരേകും പുതുമഴക്കും
അതിമധുരമേറും വാക്കുകൾക്കും
മായ്ക്കാനാവാത്ത നനുത്ത ഓർമ്മകൾ ...
എന്റെ സിരയിൽ പടർന്ന് എന്നിലെ എന്നിൽ
ജീവശ്വാസമായ നിന്നെ കുറിച്ചുള്ള ഓർമകളെ
എന്നിൽ നിന്നകറ്റരുതെന്നു പറയൂ-
ആ കഠിന ഹൃദയരോട്, ഒരിക്കലും ...
എന്റെ ഏകാന്തതയിൽ ഞാൻ നിന്റെ ഓർമകളെ
തഴുകി തലോടി നിർവൃതിയണയട്ടെ...