കീറിയ പാവാട തുന്നി ചേർക്കാൻ ശ്രമിച്ചപ്പോഴും ...
പൊട്ടിയ കളിപന്ത് കൂട്ടിചേർക്കാൻ കൊതിച്ചപ്പോഴും  ...
മണ്ണപ്പം ചുട്ട കണ്ണചിരട്ട ചൊർന്നപ്പൊഴും
വളപ്പോട്ടിൻ വർണ്ണങ്ങളിൽ മുറിവേറ്റപ്പോഴും 
മനസ്സ് നൂലില്ലാ പട്ടമായി ലക്ഷ്യബോധമില്ലാതെ
പറന്നകലുകയായിരുന്നു...
ഇത് എന്റെ അസ്തമയ കാഴ്ചകൾ...ഇനി മഴവില്ലിൻ ഏഴുനിറം
എന്റെ മനസ്സിന്റെ മാനത്ത് വിരിയില്ലെന്നറിയുന്നു ഞാൻ....

ഹൃദയത്തിൽ എന്നോ പൊതിഞ്ഞു  വെച്ച
നാരങ്ങാ മിട്ടായി ഇന്നലെ വീണ്ടും ഞാൻ പൊതി അഴിച്ചു...
മധുരം അല്പം കുറഞ്ഞെന്നു തോനുന്നു...
എങ്കിലും ഞാനത് നക്കി നുണഞ്ഞു...
ഇനി ആ പൊതി ഞാൻ അടക്കാതെ സൂക്ഷിക്കാം
ഇനി നിത്യം നുണയണം ആ ഓർമതൻ മധുവിനെ...

തണൽ നൽകാനുള്ള മരങ്ങൾ കീറി മുറിക്കപെടുന്നു ...
പക്ഷികൾ ചില്ലകൾ തേടി ചിറക് കുഴയുന്നു...
ദാഹം കൊണ്ട് തൊണ്ട വരണ്ട മണ്ണ്
മഴക്കായി പ്രാർത്ഥിക്കുന്നു ....
പിറക്കാതെ പോകുന്ന നീർകുമിളകൾക്ക്
ഇന്ന് മരണത്തെ ഭയക്കെണ്ടതില്ലാ ...
വയൽ നികത്തി അംബര ചുംബികളാം
സ്വപ്ന സൗധങ്ങൾ ഉയരുന്നു....
മഴുവിന് മൂർച്ച കൂട്ടുന്ന മനുഷ്യൻ
തണൽ തേടി അലയുന്നു....
സൂര്യൻ തന്റെ പ്രതിഷെദം ഭൂമിക്കുമേൽ
പോള്ളിക്കുമ്പോൾ കത്തുന്ന പകൽ പിറക്കുന്നു..
അറിയുന്നോ മാനവാ ..
ഇതിന്റെ കാരണക്കാരൻ നീ തന്നെയെന്നു ...

വേഴാമ്പൽ ആയിരുന്നു അവൾ ..
ഒരു മഴ മുകിൽ ആവാൻ ഞാൻ മറന്നു...
സംഗീതമായി വന്നപ്പോൾ
തംബുരു ആവാൻ ഞാൻ മടിച്ചു...
പൂവായി വിടർന്നപ്പോൾ
പൂമ്പാറ്റ ആയില്ല ഞാൻ...
അകലുന്ന കൊലുസിന്റെ ശബ്ദം
നിലച്ചപ്പോൾ ഒരു വേള
ഞാൻ വെറും ശൂന്യനായി....

എനിക്ക് അവൾ എന്നും
വിലക്കപ്പെട്ട കനി ആയിരുന്നു...
അവൾക്ക് മുന്നിൽ
ഞാൻ തുറന്ന പുസ്തകവും...
ഒടുവിൽ അവൾ അതിൽ എഴുതിയ വരികൾ
മഷി ചേർത്ത തൂലികയിൽ ആയിരുന്നില്ലാ...
അത് കൂർത്ത കാരമുള്ളാൽ ആയിരുന്നു....

ഒരു കൈ താങ്ങിനായി
ചുറ്റും പരതിയിട്ടും
നിഴൽ പോലും എന്നിൽ നിന്നും
മുഖം തിരിച്ചകലുന്നു...

ആ മൃതദേഹം കൊത്തിവലിക്കാൻ
ഇന്ന് കഴുകൻ കണ്ണുകൾ അങ്ങോട്ട്‌ തിരിയുന്നു ...
മരണത്തിനു കാരണക്കാരൻ ഇന്ന്
ചിലർക്കെങ്കിലും ചവിട്ടു പടിയവുന്നുവോ ??
ചേതനയറ്റ മാലാഖ ഇപ്പോൾ മേലെനിന്നും
പുച്ചിച്ചു ചിരിക്കുന്നുണ്ടാവും...
ഉറ്റവരുടെ കണ്ണീർ വറ്റും മുൻപേ
കാപട്യത്തിൻ കാവൽക്കാർ യാത്റ തിരിച്ചു കഴിഞ്ഞു
ഇനി ഒന്നേ പ്രാര്ത്ഥന ഉള്ളു....
ഇനി മറ്റൊരു ജന്മം ഇതുപോലെ പിറക്കതിരിക്കട്ടെ ....