"വഴികൾ എത്ര മാറി ഒഴുകിയാലും സഖീ...
നീയാം പുഴ ഞാനെന്ന കടലിൽ
അലിഞ്ഞിടും ഒരുനാൾ.."

കടന്നു വന്ന വഴിയില്ലൂടെ തിരിഞ്ഞു
നോക്കാതിരിക്കൽ ആരാലാണ് സാധ്യമാകുക??...
പിച്ച വെച്ച് നാം നടന്നു കയറുന്ന പടവുകളിൽ
നമ്മുടെ പൂര്വികരുടെ...ഗുരുക്കന്മാരുടെ ...കാലിൽ നിന്നും പൊഴിഞ്ഞു
വീഴുന്ന മണൽ തരികളെ അറിവിലേക്കുള്ള മാർഗമായി മാറ്റുക...
അജ്ഞതയുടെ ഇരുളിൻ മറ നീക്കാനായി അറിവിന്റെ വെളിച്ചം തേടിയുള്ള
എന്റെ യാത്രയിൽ തുണയായി നിന്നവരെ ....
നിങ്ങള്ക്ക് മുന്നില് തലതഴ്തുന്നതിൽ ഞാൻ എന്നും
അഭിമാനം കൊള്ളുന്നു.....

അന്നു നീ തന്നൊരാ
ചോറുരുളയുടെ മാധുര്യം
ഇന്നുമെൻ അധരത്തിൽ
മായാതെ സൂക്ഷിച്ചു.....
ആദ്യമായ് മാറിലെ
മായാ മറുകിനെ
പുണരാനായ് കൊതിചോരെൻ
അകതാരിനെ ചാട്ടുളിയായ
നിൻ കണ്ണാൽ
എതിര്തതിന്നോർത്തു
ഞാൻ വെറുതെ ചിരിച്ചു....
ഇനിയും വേണം ചോറുരുളകൾ
ഒന്നൊന്നായി....
മാനത്തെ മാമനെ കാണിച്ചു നീ
എന്നെ ഊട്ടെൻണം ....

തിരിച്ചു ഒന്നും പ്രതീക്ഷിക്കാതെ
നിർലോഭമായി സ്നേഹിക്കുക...
നിങ്ങൾ അർഹിക്കുന്ന സ്നേഹം
ഒരുനാൾ നിങ്ങളെ തേടി വരും...

ഇനി ഇല്ലൊരു യാത്റയും
നിന്നെ തനിച്ചാക്കി സഖീ...
ഇനി നിൻ മടി തട്ടിൽ
കിടന്നു ഞാൻ മയങ്ങട്ടെ...

വെയിലിൽ തളര്ന്നോരെൻ
ശിരസ്സിൽ നീ തലോടണം ...
ഒരു നേർത്ത സ്വാന്തനമായ്
നിൻ മൊഴി കേൾക്കേണം ...

എന്നുമെൻ സ്വപ്നത്തിൻ
ചിറകിൽ നീയേറെണം ...
മേഘങ്ങൾക്കിടയിൽ തീർക്കേണം
നമുക്കായ് ഒരു മണിയറ....

വീണ്ടും വിരിയുന്നു ഞാൻ
കാതിരുന്നോരാ പൂ
ഞാനാം ശലഭത്തിനു തേൻ നുകരനായ്...
പുലരിയുടെ കിരണങ്ങളാൽ തിളങ്ങേണം
നിൻ മുഖം ...
ഉച്ച വെയിലിൽ തളരാതെ കാക്കേണം
നിൻ ചിരി..
സന്ധ്യയെ കാത്തു കണ്ണു
കഴച്ചിട്ടും,
രാവിൽ നീ എൻ ചാരേ വരുന്ന
സ്വപ്നം ഞാൻ കണ്ടിരിപ്പൂ...

ഇനി എൻ ആരാമത്തിൽ വിരിയൂ പുഷ്പമേ...
നിനക്കായ് ഞാൻ തീര്ത്തിടാം ഇവിടൊരു വസന്തം...
അകന്നതില്ലാ ഞാൻ നിന്നില നിന്നും
അകന്നു നീ പോകരുതെന്നൊരു വാക്ക് ബാക്കി.....