അന്നെന്റെ സന്ധ്യ ചുവന്നു തുടുത്ത കവിളുമായി
എന്നെ നോക്കി പുഞ്ചിരിക്കുമായിരുന്നു ...
എന്റെ പരിഭവ കാർമേഘങ്ങളെ ഒരു മൃദുസ്മിതത്താൽ
കഴുകി കളഞ്ഞെന്നിൽ പ്രണയം നിറച്ചിരുന്നു ..
ഒരു കൊതുമ്പുവള്ളത്തിലന്നു നമ്മൾ ചേർന്നണഞ്ഞ
സായാഹ്നം ഇന്നും മധുരിക്കും ഓർമ മാത്രം ..
ഇന്നെന്റെ സന്ധ്യ എന്നെ കാണാതെ എന്നെ തിരയാതെ
ഇരുട്ടിന്റെ കരങ്ങളിൽ ആനന്ദം കണ്ടെത്തുന്നു ...
എന്റെ അസ്തമയം കാണാൻ നീ കൊതിക്കുന്നുണ്ടാവും ..
ഇനി ഞാൻ അസ്തമിക്കാം ...പുതിയൊരു ഉദയം കൊണ്ട്
എന്റെ സന്ധ്യയെ ഇനിയും പുണരാൻ കഴിയുമെങ്കിൽ ...